فیزیولوژی ورزشی
فاطمه اکبری ورگسران؛ آمنه پوررحیم قورقچی
چکیده
زمینه و هدف: استئوکلسین و استئوپونتین با بیماریهای دیابت و پوکیاستخوان رابطه دارند. هدف، تعیین تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتئینهای استئوکلسین و استئوپونتین در موش نر ویستار دیابتی است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی،40 رت نر ویستار بالغ با دامنه وزنی 300-250 گرم و سن 6 هفته، به‌صورت ...
بیشتر
زمینه و هدف: استئوکلسین و استئوپونتین با بیماریهای دیابت و پوکیاستخوان رابطه دارند. هدف، تعیین تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتئینهای استئوکلسین و استئوپونتین در موش نر ویستار دیابتی است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی،40 رت نر ویستار بالغ با دامنه وزنی 300-250 گرم و سن 6 هفته، به‌صورت تصادفی در 3 گروه دیابتیشده (هر گروه 10 رت)، گروه تمرین، گروه مکمل و گروه کنترل و یک گروه غیردیابتی به‌عنوان گروه کنترل سالم قرار گرفتند. برای دیابتیکردن رتها، 55 میلیگرم بر هر کیلوگرم از وزن بدن استرپتوزوسین تزریق شد. قند خون بالای250 میلیگرم بر دسیلیتر در خون به‌عنوان دیابتی درنظر گرفته شد. تمرینات ترکیبی به مدت هشت هفته و 5 بار در هفته انجام شد. مکمل تورین به‌صورت محلول 1 درصد در آب روزانه مصرف شد. برای مقایسه تغییرات بینگروهی و درونگروهی متغیرها، ANOVA یکراهه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد.یافته‌ها: استئوکلسین در گروه تمریندیابتی در مقایسه با کنترلدیابتی افزایش معنیدار (0/018=P) و در گروه کنترلدیابتی در مقایسه با کنترل سالم، کاهش معنی دار داشت (0/0001=P). استئوپونتین در گروه کنترلدیابتی در مقایسه با کنترل‌سالم، افزایش معنی دار داشت (0/003=P) در حالیکه در گروههای دیگر تفاوت معنیداری نداشت (1/000=P). وزن بدن و BMI در گروه تمریندیابتی در مقایسه با مکملدیابتی، افزایش معنیدار داشت (0/0001=P). غذای مصرفی در گروه تمریندیابتی در مقایسه با مکملدیابتی کاهش معنیدار داشت (0/030=P).نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین منجر به افزایش استئوکلسین و تغییر نکردن استئوپونتین شد.